Coruña vista aerea

29 sept 2008

Sin ti no soy nada..¡¡

No llorarás más, mi amor,
ni por pena ni alegría,
no sientas mas el dolor,
serás feliz, tu ¡vida mía!
Mil veces te he de decir ¡te amo¡
porque nada soy sin tu mirada,
me siento inmóvil sin tu mano
te daré la estrella más alejada.
Sucederán los días como auroras,
que ni una noche pasaré sin ti,
ni el alba asoma por mis horas
si no respiras tú cerca de mí.
Te necesito como el mar a su brisa,
como mi pupila a tu mirada,
como el amante a su enamorada,
mi alma subsiste por tu sonrisa.





Creado por Amina compañera de letras de GB el día 2 de septiembre de 2008

DESCOBERTA DE TERRA

A terra estaba virxe e nós, os nenos,
lle íamos pondo nomes, a brincare.
A cousa máis cativa tiña un nome
da nosa fantasía:
unha peneda, un albre, un regatiño
que polo vran ficaba todo enxoito
—coa pel de areas sóio, a escintilare—;
un cómaro, un recanto do vieiro,
o cancil dun valado... Nomes ledos,
nomes de cousas que non tiñan nome.

"A Pena do Coello", "O Albre Rachado",
"As Roíñas de Dona Mariquita",
"O Castelo dos Corvos"... ¡Tolerías
de nenos ceibes baixo o sol dourado!
Eran nomes urxentes, de cazata
ou descoberta, coma aquiles outros
que traguían os libros. ¡Qué fermosa
xeografía, sóio de nós sabida!


E logo aquil reparto
da terra, atal que os bos conquistadores.
Cadaquén tiña un soto, unha valgada,
un casal encostado nun outeiro,
un pazo, coa facenda toda súa...

Eran nosas provincias, pra mandare
nos paxaros que nelas apousaban,
nas fontes e nos regos.
Ninguén poido xamáis tirarnos isa
posesión ideal da nosa terra.

Inda agora eu son dono vinculeiro
do meu carballo torto,
aló na carballeira de Sovilas
e dunha pena chaira,
que soaba a tesouros escondidos,
a soño tolo de rapaz sin sono,
cando o meu corazón petaba nela...




Escrito por Xosé María Álvarez Blázquez

ELEXÍA A UNHA MULLER DO CAMPO

Pepa de Cascallar, eu ben quixera
agora que xa estás —cinza na cinza—
a descansar pra sempre, dar ao mundo
razón cabal de tí.
Lle falaría
daquelas duras mans, rexas gadoupas
pra termar do legón e da manceira,
mans de escrava da terra,
non afeitas a máis regalo e mimo
que o dos ubres da vaca... Eu loubaría
aquiles pés ispidos, mouros, fortes,
coma poutas de boi, que agatuhaban
polos montes atal que dous teixugos.
¡Teus pés de ferro, ai Pepa!

E logo, si tivese a gracia que me falla,
eu faría un retrato verdadeiro
da túa face —¡que che estóu lembrando
ao craro sol do meu ollar de neno!—

¡Qué estrana face a túa, tan laida e tan
[amiga,
enrugada i escura coma codia de broa!
Aquila face dos olliños pitos,
dos beizos murchos, dos cabelos raros,
dos catro dentes e do narís torto.
Aquila face, ¡ai, Pepa!
que á nosa nai lle daba cuasi espanto
e a nós, os nenos, nos aloumiñaba...

Porque eras tí, quero que agora o saibas,
agora que xa podes escoitarme,
a fala cariñenta do misterio
que enchía os nosos corazóns inxeles.
Cando, á noitiña, viñas tí co leite,
oubeada de cans polos camiños,
xa o sono que nos tiña derrubados
fuxía, coma o fume do fumeiro.
E tí falabas...
Ben escoito aínda
o parolar aquil, tan sospirado,
que a nosa nai seguía brandamente
co asentimento da fermosa testa.
—¡ Ai, señora, parécelle unha historia!
Non se pode creer...
Pero sabías
que todo acreditábamos os nenos...

¡Pepa de Cascallar, eu ben quixera
pagarche, ao cabo de tan longo tempo,
o falar cantareiro que aínda sinto
cando, ás veces, a vida se me fende,
sin eu pensalo, por mitá do peito!
Escrito por Xosé María Álvarez Blázquez

AQUIL NENO QUE EU FUN


Non me doi iste anceio, ista procura
de bens, que con soñalos
abonda. Non me fire
a anguria do vivir que non se atopa,
nin o noxo da xente que me luxa
co soio seu ollar de can doente.
Non me inquedan as dores,
nin as tebras da noite, que resoa
con chamadas do Alén que eu soio escoito.

Nada xa me conmove.
O que me fire e doi, o que me inqueda,
é aquil neno que eu fun, sempre perdido.




De Xosé María Álvarez Blázquez

ABRIL ES ELLA QUIEN HABLA POR TUS LABIOS...



Abril es ella quien habla por tus labios
como un joven sonido desnudo por el aire

En la noche ha volado con tu vuelo más alto
con risa de muchacha
como el fuego nocturno de los frutos del viento
donde vibran los pájaros

Manzana del amor
su voz bajo la lluvia es un pescado rojo

Embarcada en sus cuencos con los ojos absortos
es la virgen gaviota que ha bebido del mar

en el agua su sol mariposa de luz


Escrito por Homero Aridjis

¿ESTABAS?



Cuando ayer la noche sonreía,
cuando el velo de la luna fue rasgado,
cuando el llanto se tornaba en alegría...
¿estabas?

Cuando a puro grito y tan callando
la sombra del amor nos envolvía.
Cuando el roce tibio de tus manos
creí sentir al tiempo que unos besos me cubrían...
¿estabas?
¿O fue sólo el espectro de tu cuerpo?
¿la estela que dejaron tus caricias?
¿estabas?
¿O fue la ilusión de poseerte como una nube blanca, sin heridas,
aquella que me hizo refugiarme en una pasión loca, sin medida?
¿estabas?

¿Eras tú como un cristal, que no quise romper y me rompía?
¿Como el pincel que dulcemente dibujaba la forma
más sutil y enardecida de la pasión forjada en cada trazo?

Estabas.
No podría ser de otra manera.
Jamás pudo ilusión ni fantasía
tejer tanta emoción vibrando a ciegas.
Nunca el amor se reveló tan verdadero
ni fueron tan verdad unas caricias.

Estabas.
Y me hice hermana de la espuma,
y en las manos del mar yo me entregaba,
convirtiéndome en la sal y en aguas bravas
al ritmo que marcabas con tus olas.

Estabas.
Para hacerme realidad entre las algas de tus dedos.
Creando y destruyendo cada mundo,
en el instante preciso que la luna
-a mí me pareció- se sonreía...




Escrito por Hulna compañera de letras en Grupo Búho.