Coruña vista aerea

26 dic 2008

A xustiza pola man.

Aqués que tén fama de honrados na vila,
roubáronme tanta brancura que eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos…, ¡meus anxos…!, que tanto eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedéi deshonrada, mucharonme a vida,
fixéronme un leito de toxos e silvas;
y en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.
-¡Salvádeme, ou, xueces!- berréi…¡Tolería!
De min se mofaron, vendéume a xusticia.
-Bon Dios, axudaime- berréi, berréi inda…
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
Entonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño… ¡Ne as herbas sentían!
I a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.
I estonces…, estonces cumpréuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man que os ferira.



Rosalía de Castro

2 comentarios:

RosaMaría dijo...

Qué bien escribía Rosalía, me encantan también sus relatos y cuentos. Me producía una especial emoción visitar su casamuseo. La última vez que fui ya el tren no paraba en la estación. Mala noticia para los que admiran su obra y no disponen de vehículo.
Todo el blog es precioso. No sabía que eras de G.B. aunque creo que me lo comentaste recién caigo.
Un beso y abrazo.

Unknown dijo...

Hola Rosi, eres la primera que comenta en este rincón de lo cual me alegro infinito.
Tienes razón, Rosalía era una escritora muy buena y completa y tiene mucha obra editada.
Sí que es un problema que no pare el tren en su estación, pero hay líneas de autobuses que siguen parando allí.
Sí ya te había comentado que estaba en G.B.
Siempre es agradable leer tus comentarios por aquí

Un bico.